The New York Times publiceerde eergisteren een geweldige video van documentairemaker Josh Izenberg. Daarin maken we kennis met een oudere man, die elke dag op rollerskates over de boulevard van San Diego’s Pacific Beach glijdt. Slomo, zoals de ‘scene’ aan het strand hem noemt, heeft daarvoor een geheel eigen stijl ontwikkeld: hij skate in ‘slow motion’. Maar wie is Slomo eigenlijk? De meeste mensen om hem heen hebben geen flauw idee. Een zwerver? Een excentriekeling? Een geflipte veteraan? Een dwaas? ‘I’ve been called every name’, is Slomo’s gedecideerde reactie. Josh Izenberg ontdekt al snel zijn ware identiteit. Slomo is Dr. John Kitchin, ooit een succesvolle neuroloog en psychiater.
Dan ontspint zich een verhaal waarin alles draait om een eenvoudige boerenzoon uit North Carolina, die na zijn studie een glanzende carrière ontwikkelt, materiële rijkdom vergaart en steeds meer tot de ontdekking komt hoe ongelukkig hij is. ‘I was lost in a rational world. I had to reinvent myself.’ Hij gooit op late leeftijd het roer om, ook ingegeven door een aandoening die zijn zicht aantast, en ontdekt het skaten als een vorm van meditatie, als een spirituele, sublieme ervaring die hem in contact brengt met het binnenste van de aarde. Slomo zegt daar zelf over: ‘Shrinks would call this a personal delusional system. And you believe it, because you choose to.’
Het sprookje van Slomo is een hyper-romantisch verhaal over een man die zich als individu herontdekt en niet meer geiïnteresseerd is in een plek hoog op de maatschappelijke ladder. Als boerenzoon kiest hij weer voor een ‘simple lifestyle’ met niet meer dan de ‘bare essentials’. Hij heeft het aan het einde over zijn regressie naar de leeftijd van 11,5 jaar, door hem ’the end of the idealistic years’ genoemd. Hij is weer een spelend, onschuldig kind met maar één leefregel: ‘do what you want to!’
Lees hier meer over de film.